Verslagen

WK-EK Italie - Kurt

Dat was de plaats waar het EK zich ging afspelen. Meer bepaald in Cento. Dit stadje lag vanboven in Italië vlakbij Bologna. Daar geraken was al een hele belevenis op zich. Aangezien er 5 jeugdleden geselecteerd waren voor het nationale team die enkel die de 1ste dag zouden trekken werd er geopteerd om met een taxibusje te rijden. Dit drukte de prijs al direkt een heel stuk. Ook den Ben en Ewald hadden daar oren naar want als student heb je niet altijd zo maar het geld liggen om een weekendje Italië te bekostigen. En Jan L en Ann moesten er dan nog bij in want die waren chauffeur. Zo zaten ze dus met 9 in zo’n buske. Daarbij kwamen dan nog eens al die touwtrekkledij, gewone kledij, tenten en water.

Zoals sardienen in een blik vertrokken ze voor een citytrip van 14 uur als alles meezat. Daarom vertrokken ze ook al maandagavond rond half 7. Als de planning klopte zouden ze dan rond de middag in Ferrara aankomen. Daar hadden we een camping gevonden voor weinig geld. Ik, Jill, Bart, Dorien en Jan Boens gingen met de vlieger naar daar en konden dan nog een nacht langer in ons vertrouwde bedje slapen want onze vlieger steeg pas dinsdagvoormiddag om half 10 op.

Eerst moesten we nog wel met de trein van Turnhout naar Brussel waardoor ook wij al rond 8 uur weg waren. Eenmaal uit de vlieger moesten we dan nog van Bologna naar Ferrara zien te geraken. Want onze vlieger landde in Bologna. Gelukkig konden we daar een trein pakken naar Ferrara zodat we tegen 3 uur in Ferrara aankwamen. Den Bart belde al maar direkt naar Jan voor de belbus. Wij bleven maar op de stoep zitten. Niet veel later stopten de politie al om de weg te vragen ( of was het nu om te vragen wat we aan het doen waren). Nadat we hen verzekerden dat we geen zelfmoordterroristen waren reden ze door. Die mannen zijn ook veel te goedgelovig (precies den Ewald) maar goed, niet veel later kwam Jan er ook aan met zijn belbus.

Hij had den ewald en Ann maar achtergelaten in het winkelcentrum zodat ze hun inkopen al konden doen tegen de volgende dag. Dus eerst die weer gaan halen om dan toch maar naar de camping te rijden. 1 voordeel, de tenten waren nu ook al opgesteld. Ons materiaal werd dan nog uit de bus geladen zodat er terug plaats was voor de touwtrekkabassen van de jeugd. Die moesten immers die avond nog gaan trainen. Ben en Bart reden ook mee om de weg nog te weten tegen de volgende dag. Want de volgende dag mocht onze jeugd al aan het touw.

Voor het eerst in het bestaan van de kampioenschappen werden er 5 dagen getrokken. Dit was een probeersel om de jongeren (-23) te onderscheiden van de ouderen. Die dag werd er junioren (15/17) beloften (18/23) en dames beloften getrokken. Een gevolg van deze verandering was dat het jongerentornooi op woensdag een WK werd en de rest een EK. Bij de dames waren er maar 3 ploegen ingeschreven waardoor hun WK niet doorging. Bij de junioren en de beloften waren er wel genoeg ploegen. Bij de junioren 7 ploegen en bij de beloften zelfs 10. Bij de laatste proefweging zat het bij alle twee de ploegen goed en konden ze met een gerust gevoel gaan slapen. De volgende ochtend maakte ik hun om half 6 wakker want om 6 uur moesten we vertrekken naar de weging. Eén probleem, ik vond ’s morgens de sleutels van het busje niet meer.

10 keer mijn valies overhoop gehaald, nog een paar keer meer mijne touwtrekkabas en rugzak maar nergens sleutels te vinden. Het was intussen al kwart over 6 en wij moesten op de weging geraken. Dus heeft den Ewald zijn beste Litouws maar bovengehaald (want die sliepen bij ons op de camping) om te vragen of er nog plaats was in hun bus. En gelukkig was er nog net genoeg plaats. We waren nog maar goed 1 kilometer van de camping toen ik de sleutel vond.

Maar ja, zo’n bus stopt niet hé. Dan maar zien als we aan de weging waren. Eenmaal aan de weging aangekomen liep ik de Modesten tegen het lijf. Die waren daar met den auto en ik kon met hun mee naar de camping als ik zelf reed.

Dus ikke met de Jan zijne BMW naar de camping, daar de sleutel afgegeven en vliegensvlug terug naar het veld. Onze jeugd moest immers hun schoenen hebben. En die zaten nog in het busje. Bij de keuring hadden ze de schoenen van de beloften gepakt maar bij het trekken ging dat moeilijker. Zowel de beloften als de junioren waren met glans door de weging geraakt. De junioren hadden zelfs nog 8 kilo over. Tegen dat we terug aan het terrein waren liepen de meeste van ons al wat zenuwachtig te worden. We kwamen daar om half 10 aan en normaal begonnen ze om half 10. Gelukkig was dat al één uur opgeschoven. In de tijd dat ze moesten wachten hadden ze al een tentje aangeslagen. Hun tenue hadden ze ook al aan. Eenmaal hun schoenen aan wilden ze gaan intrekken. Na een robbertje vechten om een intrektouw konden ze toch nog wat trainen. Ze hebben even ingetrokken tegen Zuid-Afrika en tegen elkaar.

En dan was het zover. Ze mochten beginnen tegen Letland. Dit land stond bij de jeugd nog maar een paar jaar op de touwtrekkaart maar had toch ook al een wereldtitel behaald. Het was nog wat zoeken want de ploeg had van te voren maar 1 maal samen getraind. Al bij al werd deze wedstrijd vrij vlot gewonnen. Dit gaf een hoop vertrouwen. Als 2de waren het de taaie Zweden. Na enige tijd zweten (het was immers 30°) en afzien kwamen ook zij mee. Meteen zaten we bij de kopgroep samen met Zwitserland en Zuid-Afrika. Dan was Engeland aan de beurt. Ook zij moesten voor de bijl. Nu hadden we 9 punten en waren al zeker van de kruisfinales.

Ook Zwitserland en Zuid-Afrika stonden zo ver. Het was alleen nog zien wie het 4de land werd en in welke volgorde we uit de poule kwamen. Daar gingen de laatste 3 trekken over beslissen. Als 1ste was Zwitserland aan de beurt. Het touwtrekland bij uitstek. Maar verrassend genoeg was de eerste trek wel voor België. Denk dat de Zwitsers het wat onderschat hadden want de 2de trek was hun start een stuk agressiever en ook hun manier van trekken was wat verandert. Deze trek wonnen ze dan ook. Dan was Duitsland aan de beurt. Zij hadden zich de trek daarvoor ook verzekerd van kruisfinales en leken daarmee tevreden. Zonder al te veel e moeten geven wonnen we de 2 trekken. Als laatste was Zuid-Afrika aan de beurt. Deze ploeg had tegen Zwitserland gelijk getrokken net als België. Dus moesten wij ook een kans maken. Maar het was zo’n gebeuk dat onze Belgische jeugd dat niet kon beantwoorden.

Als 3de uit de reeks na Zuid-Afrika en Zwitserland. Voor de kruisfinales hoopten we op Zwitserland en Zwitserland werd het. Zuid-Afrika mocht aan de bak tegen Duitsland. Den Dré kwam aan mij vragen wat we moesten doen met de jeugd. Ik was immers verzorger en hij trainer. Mijn mening was van het te proberen. Ging het niet dan trokken we voor brons anders hadden we zeker zilver. Den Dré zelf was er niet zo gerust in en wou op veilig spelen en niet te veel krachten verspelen om dan alles op het brons te zetten.

De 1ste trek dacht de jeugd daar precies ook zo over want die werd verloren. Zuid-Afrika won met zeer veel moeite ook hun 1ste trek. Dat betekende dat de Duitsers zich gespaard hadden. De 2de trek kwam eraan. Maar in de tijd tussen de 2 trekken werd blijkbaar de knop omgedraaid want nu was de start al beter dan voordien en iedereen wou er voor gaan. De hoogte zat goed,iedereen trok mooi op lengte. En wat nu? Beetje bij beetje kwamen de Zwitsers mee. Na een moeilijke trek werd het 1-1. Den Dré snapte er niks meer van. Hij had nooit gedacht dat deze ploeg tot zo’n dingen in staat was. De supporters hebben ook een grote duit in het zakje gedaan hoor. Dat valt niet te onderschatten als ze ineens beginnen mee te roepen van rechts-links. Terwijl ik de bende nog wat oppepte ging den Dré tossen.

En zoals zo vaak verloor hij ook nu de toss. Dat betekende de kant waar we de 1ste trek verloren hadden. Maar mentaal stonden we door die gewonnen 2de trek heel sterk. De start was wederom goed en wat niemand had verwacht gebeurde toch. De anders zo machtige Zwitsers kwamen, onder luid gebrul van onze supporters, mee. De jeugd door het dolle heen want ze hadden zeker zilver. De Zwitsers daarentegen dropen teleurgesteld af. In de kleine finale verloren ze dan nog eens van Duitsland. Die Duitsers kwamen ons achteraf bedanken omdat we de Zwitsers zo dood hadden gedaan.

In de finale moesten we onze meerdere erkennen in Zuid-Afrika. Maar vice-wereldkampioen kan ook al tellen. En moest het Europees zijn geweest dan waren we Europees kampioen geweest. Maar dan toch liever vice-wereldkampioen. Dan was het de beurt aan de beloften. Wij hadden net het goede voorbeeld gegeven. Nu was het aan hen om dat op te volgen. En dat gebeurde ook. Ze behaalden immers brons na veel zweten,zwoegen en afzien. De 1ste dag was hiermee een enorm succes.

Na deze mooie prestaties was het aan de clubs om te laten zien dat we in België ook wel goed bezig zijn. Normaal gezien hadden we met Berketrekkers getrokken in de 560 kg en de 640 kg. Dit zou dan onze heren zijn aangevuld met jeugd. Maar omdat ze nogal streng toekeken op de leeftijd vonden we het onverantwoord deze op te stellen. We konden het doen om dan het risico te lopen bij de weging dat je gewoon niet mag trekken. Dan maar zonder jeugd in de ploeg. Ze hadden nu een goed gevoel van Italië en het zou een domper op hun feestvreugde zijn om bij de heren dan waarschijnlijk 2 keer met lege handen naar huis te gaan.

De Modesten liepen daar ook nog met 3 rond en die hadden hun schoenen allemaal bij maar hadden geen ploeg. Direct die mannen bij hunne kraag gepakt zodat we een volledige herenploeg hadden. 560 kregen we dan wel niet rond daarom hebben we dat nummer ingeruild voor 1 van de 680. De 680 ploeg woog wel maar 615 dus zo’n slordige 65 kilo te weinig. Ondanks het gewichtsnadeel gingen we alles geven en zien wat er uit te halen viel. En het werden 3 punten tegen het Italiaanse Tornaia. Verder waren het steeds mooie wedstrijden maar gaf het gewichtsnadeel soms toch de doorslag. Van de Belgen haalden Mertensmannen en Fam. Janssens de volgende ronde maar ook voor hen stopte daar hun 680 avontuur. Jagersrust behaalde de zilveren medaille nadat ze in de finale verloren van Felton Eccles.

De volgende dag kwamen de 640,720 en de dames aan het touw. De dames ondervonden dat het niveau van de ploegen beter is naarmate ze dichter bij huis touwtrekken organiseren. Vorig jaar behaalden ze immers met bijna dezelfde groep 2x zilver en nu geraakten ze zelfs niet door de voorrondes. Ze hebben zich geweerd zoals een rat die in het nauw zit maar het mocht niet baten. Bij de 640 stonden er weeral 4 Belgische teams op het veld. Waarvan wij er 1 waren. Net als gisteren zaten we nu weer met een gewichtsnadeel? Nu was het wel maar 21 kilo. De 4 kilo verschil tegen de dag van te voren kwamen er omdat ik nu in de plaats van Bart Van Elsacker stond. Bij de 680 had ik niet meegedaan omdat ik last had van mijn rug.

En ook nu konden we 3 punten pakken . Ditmaal tegen Stenungsund. Verder had er misschien tegen Waldkirch ook nog puntjes ingezeten maar de ploeg was nog niet voldoende bijgekomen van de wedstrijd tegen de Zweden. Door die 3 punten en de winst van Stenungsund op Waldkirch behaalden we alle 3 de 4de plaats in de poule. Niet slecht hé. Ook nu weer gingen er twee Belgische ploegen door.

Ditmaal waren dat de Galliërs en wederom de Mertensmannen. Maar net als in de 680 overleefden ze de volgende ronde niet. Dat was het dan voor het open club. Nationaal behaalden ze nog enkele net niet plaatsen ( 5de bij de 680 en 6de bij de 560). De 640 werd een klucht en de dames kwamen nog een tikkeltje te kort tegen de routines als daar zijn Zwitserland, Zweden en Nederland. Dat was het dan voor’t touwtrekken.

Wat Italië zelf betreft. Zeker warm genoeg de eerste 4 dagen en zeikweer zoals bij ons voor het overige. Als ge gene pizza of pasta-eter zijn is dat het ideale land om af te vallen en ze hebben zo maar platte galaté (créme-gelas gelak wij zeggen). Iedereen is langs dezelfde weg terug naar huis gegaan zoals hem gekomen was en iedereen was blij om terug in zijn eigen bed te slapen. Nu de was en strijk nog doen,alles wa ni van u is teruggeven en we zijn ons tripke binnen de kortste keren weeral vergeten. Volgend jaar gaan we er zeker weer bij zijn in Assen. Tot dan.