Augustus 2004 was het weer de beurt aan Engeland om het Gensb-toernooi te organiseren, het jaarlijks terugkerende jeugdervaringstoernooi. Nou, we hadden onze jeugd bij en ze hebben daar een hoop ervaringen opgedaan.
Voor sommigen was het de laatste keer, voor anderen de eerste, en de begeleidende oldtimers waren het allemaal al wel gewoon. Zeker nu we terug naar Engeland moesten. In vergelijking met enkele weken terug waren we vliegensvlug op onze bestemming. ’t Is te zeggen, in de buurt van onze bestemming, want het heeft heel wat voeten in de aarde gehad vooraleer we effectief bij onze huisjes waren. En dan moesten we nog aan onze sleutels geraken! Man man, dat duurt! Eerst moesten er een hoop kamers worden bijgezocht, dan waren er wat betalingen niet in orde, enzovoorts… Uiteindelijk, na lang onderhandelen, konden we in het eten vliegen. Wie schetst onze verbazing toen we onze vertrouwde patat met chilisaus voor onze neus kregen! Blijkbaar een favoriete schotel bij die Engelsen, maar persoonlijk zou ik er geen Museum voor Culinaire Kunsten voor oprichten. Een donkerbruin voorgevoel bekroop ons, zou de rest van het eten ook van dat zijn? Mja, zorgen voor later, het werd hoog tijd dat we ons eens settelden in onze studentenkoten. We hadden afgesproken dat ze op tijd in hun bed zouden kruipen, zodat ze de volgende dag fris konden opstaan. Wonderwel luisterden ze allemaal! Voorzover ik weet zijn al de jeugdleden op tijd naar Snurkland vertrokken, misschien kregen ze al schrik dat ze om 6u aan de weegschaal moesten staan.
Zaterdag halfzes. Gebonk op de slaapkamerdeur… “Grmblhblh… Binneuh!†Niets… Geen probleem, rustig omdraaien en voortsnurken. Bonk bonk! “AWOERGHNARGHNOL! Binneuh!†Zo’n ochtendhumeur is een raar beestje, zeker als je denkt dat ze met je slapende voeten aan ’t spelen zijn. Bleek dat er ene op mn raam stond te bonken. Ook bleek dat Uw Voorzitter er ’s morgens nogal onappetijtelijk uitziet. Geen probleem, ik moest die dag toch niet trekken, dus De Lelijkste Staat Eerst zou me niet kunnen deren. En de Wim zag er nog erger uit…Om iets voor de zessen richting weegschaal vertrokken, zodat we niet te lang moesten aanschuiven en dat ons eten rustig kon zakken. Natuurlijk waren we vergeten dat we pas kwart na acht konden gaan ontbijten, maar zo’n dingen bedenken we natuurlijk pas achteraf. Dan maar de tijd doden met een spelletje schaak. De rest van de jeugd van tegenwoordig heeft blijkbaar soms wat gebrek aan creativiteit, want het wachten begon sommigen toch dik tegen te steken. In mijn tijd gingen we dan spelen ?… Uiteindelijk zaten we toch aan tafel met een bord vettig spul voor onze neus. Engelsen en ontbijten, het gaat echt niet goed samen.
Toen het tijd begon te worden om naar het wedstrijdterein te gaan, gingen we -u raadt het al - naar het wedstrijdterrein! Onze trekkersboys- and girls hesen zich in uniform, terwijl de harde supporterskern zich niet liet intimideren door de oorlogskleuren van Janssensouders. Kurt kreeg zn rugnummers, Jill de verzorgingsbak en ik het fototoestel, terwijl Jan en Katrien hun stembanden wat spaarden om onze Berkes en de andere Belgische ploegen wat aan te moedigen. Terwijl ik me na de openingsceremonie wat mengde tussen het chique volk in de VIP tent, champagne en kreeft in mn trainingsvest smokkelend, begon het toernooi. Doordat ik heb geprobeerd om van zoveel mogelijk ploegen foto’s te nemen, heb ik onze Berkes niet altijd op de voet kunnen volgen, maar ze zullen zelf nog wel een verslag schrijven over hoe hun trekbeurten waren geweest. Ik denk wel dat dit voor hen een leerrijke ervaring was. Ze hebben nu ondervonden hoe belangrijk het is om het juiste evenwicht te vinden tussen een beetje vinnig staan en overlopen van de zenuwen, Want hoewel we allemaal weten dat ze heel goed kunnen touwtrekken, was het af en toe toch wat paniekvoetbal. Maar niets dat de coach niet kon verhelpen; op het juiste moment probeerde hij het te relativeren of schudde hij hen wakker, bijvoorbeeld hun allerlaatste trek hebben ze laten voelen dat je niet zomaar over onze Berkes heen kan lopen. Helaas voor de Belgen was het niveau van de tegenstanders zienderogen gegroeid (of…?), want alleen Janssens was in staat om door te stoten naar de volgende ronde. Mertensmannen hadden ook eventjes hoop om door te gaan, maar uiteindelijk kwamen ze een fractie van een punt te kort om bij de hoogste 16 te eindigen. En ook voor Janssens was het avontuur daarna gedaan, want Gonten slaagde er na een spannende strijd in om onze zwartgeklede vrienden over de streep te trekken, iets wat stilletjesaan op een steeds weerkerend spook begint te lijken.
Dan maar kijken naar de finale, die uitdraaide op een uitputtingsslag. Het was geen staaltje schoonheidstouwtrekken, maar wel het bewijs dat een wedstrijd pas verloren is als er wordt afgefloten, en dat je met karakter al een heel eind komt. En dat Engelse ambulanciers niet van de mooiste zijn ?.
Daarna nog eventjes wachten op de slotceremonie met alle ploegen (die uiteindelijk helemaal niet plaatsvond, whoepsie) en dan lekker lekken! (Met dank aan Kurt voor de ijsjes!). Terwijl ik naar de Gensb-vergadering afzakte, ging de rest alvast eten (en deze keer was het deftig getuig) en daarna wachten op de party. De feestjes op het Gensb worden wel schraler met het jaar, maar ik ben er zeker van dat Nederland daar volgend jaar wel een ommekeer in zal brengen… Jammer genoeg valt er in heel Engeland na 23u niet veel meer te beleven, wegens het strenge sluitingsuur, dus moesten we onze plan zien te trekken in onze huisjes, zonder al te veel nachtlawaai t everoorzaken. Eén voor één werden onze jongens en meisjes in de armen van Morpheus gelokt (ze vielen in slaap, wordt ook wel eens gezegd), zodat we na een tijdje nog maar met de helft overschoten, inclusief 2 verdwaalde Galliërs.
Omdat er in de andere kamers van ons huis al volk lag te ronken, werd er overgegaan tot een nachtwandeling langs de rondweg om het domein, waar we niemand zouden wakkerhouden. Toen we terugwaren, is iedereen toch wel stilletjesaan in zn eigen kot gekropen.
Zondagmorgen. In plaats van Kurt, staat Jill nu voor mn raam. Sterke vooruitgang. De rommel werd opgeruimd, kabassen ingepakt en sleutels verzameld, zodat ik na het ontbijt alleen nog maar de waarborg terug moest gaan brengen (nadat eerst à l de kamers zijn nagekeken, en ik was met de Walter op stap dus het waren er heel wat!). Terug naar de boot en dan de rit naar huis, in stijl uitgevoerd door Jef De Chauffeur. Ondertussen was er een héél schone film op tv, over de bijzondere vriendschap tussen een aap en een jongen. Ik heb zo maar af en toe iets gezien, maar genoeg om te weten dat ik nooit meer aap eet! Zo’n pakkende film! Nie gewoon!
Maar daarmee kwam onze trip naar Engeland stilletjesaan ten einde. Ik heb me alleszins goed geamuseerd, en hoop van u hetzelfde… Greetz Eddy