Eindelijk was het zover. Het tornooi waar we al heel het jaar naartoe leefden was er. Het GENSB tornooi. Nadat we vorig jaar al in de voorronde gewipt werden hadden we ons voorgenomen dit jaar beter te doen. De voorbereidingen waren goed maar op het laatste moment viel Steven er nog tussenuit door een ziekte. We hebben nog geprobeerd om er een 9de man bij in te krijgen maar hoe hard we ook puzzelden, het lukte niet.
Daarvoor wogen we spijtig genoeg 9 kilo te veel. En omdat de meesten sowieso niet te veel reserves hadden werd gekozen om met 8 te trekken en niet te gaan lopen.
De 9de man kon worden opgesteld bij de Galliërs zodat die toch niet voor niets was meegekomen. Doordat we met 8 gingen wegen wogen we 40 kilo te weinig. Daar aan de weegschaal hebben we nog aan het proberen geweest om er een dame van Noormannen bij in te krijgen.Dan mocht de ploeg 10 kilo meer wegen maar dan wogen we nog 7 kilo te veel. Zelfs met een meisje van Versieck hebben we geprobeerd maar dan was het zelfs nog meer. Dus toch maar met 8 gestempeld.
Dan moesten we maar wat harder trekken. Eenmaal we onze poule onder ogen kregen wisten we dat we een heel zware poule hadden. Het was een groep van 9 met 3 Nederlandse ploegen, 2 Zwitserse, 1 Zweedse, 1 Duitse, wij en Fam. Janssens. We mochten openen tegen Gonten. Deze Zwitserse ploeg heeft een goede reputatie op het Gensb en stond al enkele malen op het podium. Maar elke wedstrijd moet getrokken worden. We begonnen scherp aan de wedstrijd en hadden een goede start. We konden zelfs 2 meter pakken maar toen kwam de Zwitserse machine op gang. We konden nog wel blokken maar konden wel niet beletten dat ze met de 3 punten gingen lopen.
Als 2de was het Zweedse Unnaryd aan de beurt. Van deze ploeg wisten we eigenlijk weinig waardoor we toch met enige argwaan aan de wedstrijd begonnen. De start was wederom goed en we pakten al snel de 1ste trek. Joehoe, ons 1ste punt was binnen. Nu proberen de 3 punten te pakken. De start was bij de 2de trek wederom goed maar al snel werd duidelijk dat er een enorm kantvoordeel was. Het wilde niet direkt lukken en de groep begon te panikeren. Hierdoor stokte de samenwerking en werd het allemaal al wat minder mooi. Ieder begon op zichzelf te trekken en wat krijg je dan? Een hoop waarschuwingen. Beetje bij beetje moesten we terrein afgeven. Daarvoor in de plaats kregen we waarschuwingen. Eerst 2 en dan tenslotte ook de 3de. Einde wedstrijd. Niet dat het onverdiend was want de ploeg was heel de tijd aan het steunen. Maar die 3 waarschuwingen konden weleens de doorslag geven bij de eindafrekening. De volgende ronde waren we vrij en konden we wat rusten en bezinnen en overleggen over waar het fout was gelopen. Met goede moed begonnen we terug aan de wedstrijd tegen Appenzell.
Deze ploeg had nog niks verloren. De start was niet zo goed als anders maar we konden hen toch geruime tijd stil houden staan. Toch konden we niet voorkomen dat ze met de 3 punten gingen lopen. Het gaf wel een goed gevoel dat we deze ploeg hadden kunnen blokken. De zwaarste ploegen waren nu de revue gepasseerd en het tornooi kon nu pas echt beginnen voor ons. Eerst was Eibergen aan de beurt. Deze ploeg komen we bijna elk Gensb tegen en daar hebben we nog maar weinig van verloren. Ook nu pakten we de 3 punten. Als volgende ploeg waren het weer onze noorderburen.
De Noormannen ditmaal. In de competitie hadden we meermaals tegen hen gestreden en meestal ook wel gewonnen maar nu stonden ze op hun sterkste en met een gewichtsvoordeel van 20 kilo. Meer dan een 1-1 konden we er niet uithalen. Hier lieten we 2 punten liggen die op het einde wel eens van belang konden zijn. Als volgende was Fam. Janssens A aan de beurt. Dit was eigenlijk wel de B ploeg maar men verwisselt die om met de A ploeg in een lichtere poule terecht te komen. Ook hiervan pakten we 3 punten. Met nog 2 wedstrijden te gaan hadden we 8 punten. Dat was al meer dan vorig jaar. Om kans te maken op de volgende ronde moesten we minstens 4 punten halen.
Het beste was natuurlijk 6 anders zou het van de waarschuwingen afhangen en die hadden we in 1 wedstrijd al 3 gepakt dus daar moesten we ook niet op hopen. We kregen nu Neckar-Bergstrasse tegen. Iedereen zag de ernst van de wedstrijd in en alle gezichten stonden gespannen. De start was goed en we pakten een halve meter. Maar toen startte Neckar-Bergstrasse met hun aanval en wij moesten mee. De paniek stak weer de kop op beetje bij beetje verloren we terrein. Ik riep van rustig te blijven en dat gebeurde ook. Alles werd weer potvast gezet en nu was het wachten geblazen. Nog steeds moesten we terrein afgeven. De supporters werden zenuwachtig en begonnen te roepen en te tieren van “komaan†maar we hielden het rustig. De aanval was al in voorbereiding, het was enkel wachten op het bevel van mij. Ik keek naar de overkant en zag dat de druk wegviel.
Dat was voor mij het teken de aanval in te zetten. De Berkestrein vertrok en stopte pas bij het horen van het fluitje. Ook de 2de trek was het de bedoeling om rustig afwachtend te trekken maar dat ging niet omdat we een slechte start hadden gepakt. We verloren bij de start al direct 1,5 meter. Hierdoor bleef er te weinig ruimte over om vast te zetten en ze op conditie te pakken. We probeerden dan maar de aanval maar dat was aan deze kant van het veld ook niet de beste optie. We verloren deze trek dan ook. Net voor onze laatste trek tegen Deinum moest Unnaryd aan’t touw tegen Appenzell. Ze verloren de wedstrijd en pakten nog een waarschuwing.
Hierdoor stonden ze op 12 punten. Als wij onze wedstrijd tegen Deinum wonnen kwamen we ook op 12 punten.
Onze wedstrijd wonnen we en dus hing het af van de waarschuwingen want ons onderling duel was uitgedraaid op een 1-1. Jan was al voor onze wedstrijd tegen Deinum stiekem gaan zien naar de waarschuwingen. Toen we van het veld gingen kwam Jan met het slechte nieuws. Wij hadden 4 waarschuwingen gepakt en Unnaryd maar 3 volgens de papieren.
Dat is om je kas van op te vreten. Iedereen had zo het gevoel van “shit,net niet†en dat met 40 kilo te weinig. We wilden het niet geloven hoewel den Ewald ze probeerde te overtuigen dat het gedaan was. De meesten hielden hun tenue nog aan voor het geval dat… Enkel Jan D. had zijn ankerpak al uitgedaan en de Johan was zijn handen aan’t wassen toen de speaker zijn uitleg begon te doen. Eerst nen hoop gezever waar geen kat behoefte aan had en dan begon hij met de 4 ploegen op te noemen die zich geplaatst hadden. Eerst van poule A,dan B en dan den onze. De eerste 3 ploegen maakte hij direct bekend maar toen begon hij weer aan zijn uitleg. Hij legde in’t Engels uit dat de punten gelijk waren, het onderlinge duel gelijk en de waarschuwingen gelijk.
Hallo,waarschuwingen gelijk??? Ik had zo iets van hoor ik dat goed? Alles gelijk, dat betekende dat het gewicht de doorslag ging geven. En aangezien wij de lichtste ploeg waren van’t Gensb waren wij dus door. De Jan kreeg het ook in de mot en sprong van vreugde een gat in de lucht (bijna ne meter hoog). Je zag de gezichten van de trekkers ook veranderen van “shit,net ni†naar “yes,net wel†als tegenstander in de volgende ronde kregen we Valleitrekkers voorgeschoteld. We wisten dat we hiertegen weinig tot niets konden inbrengen maar dat deerde ons niet meer.
Ons doel was bereikt. We verloren de wedstrijd tegen Valleitrekkers dan ook maar hielden er wel een goed gevoel aan over. Zij zouden later immers het tornooi winnen. Ook Fam. Janssens werd er in dit stadium uitgeknikkerd door Mosnang. Verder werden de nummers 1 & 2 uit onze reeks de nummers 3 & 4 van het tornooi. Dus zaten we toch in één van de zwaarste poules. Iedereen was tevreden over het resultaat en de sfeer zat goed. Eerst iets zoeken om te eten en dan een klein feestje bouwen. Eten was maar iets van de frituur maar meer hadden we op dat ogenblik ook niet meer nodig. Ewald trakteerde dan nog op een ijsje omdat ze de 16de finales hadden gehaald. Eenmaal dat alles op was was het wachten op het feestje. De jeugd ging op zoek naar ne sjotterbak maar kwam van een kale reis thuis. Tegen dat ze terug waren was het ook tijd om naar’t feestje te vertrekken.
Veel was daar wel niet te zien want eerst was het de prijsuitreiking. Tegen dat die gedaan was waren we de half 10 al gepasseerd en om 11 uur stopte het feestje alweer. De meeste op het feestje waren al zat voor het begon. Dat maakte dat de sfeer er niet echt meer inzat. Toen de muziek dan om 11 uur stopte zijn wij het ook maar afgestapt. Wij hadden immers nog een rit van een kleine 2 uur voor de boeg. Rond 1 uur kwamen we in Merksplas aan. De meesten waren einde Latijn en reden naar huis om hun bedje op te zoeken. Maar ik, Bart, Ben en Peter reden nog naar het vatje van de Jonas. Die gaf in het Gildelokaal een vatje omdat hij was gaan samenwonen. Den Ben, Peter en den Bart zijn niet zo heel lang gebleven maar ik heb samen met onze Raf en de Jonas de keet nog dicht gedaan. Zo kwam ik pas rond 5 uur thuis. Tot zover het Gensb 2005 en nu al dromend van dat van 2006. af.